დავეხმაროთ ჩვენ პლანეტას / Be green: help our planet!: ნარჩენების გადამუშავება

ნარჩენები გარემოს დაბინძურების მნიშვნელოვან წყაროს წარმოადგენენ.

ნარჩენების „მოშორება“ ყველაზე ხშირად მათი ნაგავსაყრელზე „გადაყრით“ ხდება. ამ ნაგავსაყრელებზე მათ ტკეპნიან და მიწის ფენით ფარავენ. იქმნება შთაბეჭდილება, რომ ნარჩენები „გაქრა“. მაგრამ ეს ასე არ არის _ მიწის ქვეშ დამალული ნარჩენები უბრალოდ აღარ ჩანს, თორემ გარემოს კვლავაც აზიანებს, და თან საკმაოდ სერიოზულად: ნარჩენების ნაწილი ლპება და ატმოსფეროში სხვადასხვა მავნე აირებს გამოჰყოფს. ლპობის შედეგად წარმოქმნილი მეთანი ხშირად თვითაალდება და იწყება ხის, პლასტმასის, ტყავის და სხვა ნარჩენების მბჟუტავი წვა, რის შედეგადაც უაღრეად მავნე ნივთიერებები წარმოიქმნება და გაიფრქვევა ატმოსფეროში.

გარდა ამისა, ნარჩენებში ჩაჟონავს წვიმის წყალი, რომელიც ნარჩენებში არსებული მავნე ნივთიერებებით ბინძურდება. თუკი პოლიგონი დაბინურებული ნაჟური წყლების მოგროვების სისტემით საგანგებოდ აღჭურვილი არ არის, დაბინძურებული წვიმის წყალი საბოლოო ჯამში გრუნტის წყლებს ან მდინარეებს შეერევა და მათ სერიოზულ დაბინძურებას იწვევს. არსებობს უაღრესად მდგრადი ნარჩენები, რომლებიც ნაგავსაყრელში ძალზედ ნელა, ათწლეულების მანძილზე იხრწნება და მთელი ამ პერიოდის მანძილზე ჰაერს და წყლებს აბინძურებს.

გავრცელებული განმარტებით ნარჩენი არის ის, რაც პატრონს აღარ სჭირდება. ამავე დროს ხომ ყველა ნარჩენი დაკარგული, ფუჭად გადაყრილი რესურსია, რომელიც შეიძლებოდა ან კვლავაც შეიძლება სასარგელოდ იქნეს გამოყენებული. ჩვენ კი მათ „ვიშორებთ“ და ამისთვის დამატებით რესურსებსაც ვხარჯავთ _ სულ ცოტა იმ მიწებს, რომელსაც ნაგავსაყრელები იკავებს და რომელთა სხვა მიზნით გამოყენება ამის გამო ათეულობით წლებით, ან მეტით, შეუძლებელი ხდება. მაგრამ ყველა ბუნებრივი რესურსი ხომ შეზღუდულია. მათი რაციონალურად გამოყენება ნიშნავს წარმოების ისე აწყობას, რომ მინიმალური ნარჩენის წარმოიქმნას. ის ნარჩენი კი, რაც მაინც წარმოიქმნა, მაქსიმალურად უნდა იყოს გამოყენებული მეორადი მასალის ან ენერგიის წყაროდ. ნაგავსაყრელზე მხოლოდ ის ნარჩენი უნდა ხვდებოდეს, რომლის მეორადი გამოყენება შეუძლებელია.

ნაგავსაყრელები

საქართველოში წლიურად წარმოქმნილი საყოფაცხოვრებო ნარჩენების ზუსტი რაოდენობა ცნობილი არ არის. 2007 წელს განხორციელებული შეფასების მიხედვით საქართველოში წლიურად 3,4 მლნ მ3 (ანუ დაახლოებით 800 ათასი ტონა1) საყოფაცხოვრებო ნარჩენი წარმოიქმნება. საერთაშორისო სტანდარტების შესაბამისი სანიტარული ნაგავსაყრელები საქართველოში 2014 წლიდან იფუნქციონირებს და ნარჩენების შეგროვება და გადამუშავება მთელი საქართველოს მასშტაბით მოხდება.

დღეისთვის, საქართველოში მხოლოდ ორი _ თბილისის და რუსთავის სანიტარული ნაგავსაყრელი ფუნქციონირებს. ამ ნაგავსაყრელებზე ნარჩენების მხოლოდ 40%-ის შეგროვება და დახარისხება ხდება, დანარჩენი 60% კი, არალეგალურ სანაგვეებზე უკონტროლოდ გროვდება, ბუნებაში ხვდება და გარემოს აბინძურებს.

http://momxmarebeli.ge/images/file_619525.pdf

http://liberali.ge/ge/liberali/articles/113985/

ნაგავი იაპონიაში

იაპონია სხვა ქვეყნებისგან განსხვავებით ყველაზე წარმატებულად და სასარგებლოდ იყენებს ნაგვის ნედლეულს. ქვეყანაში 127 მილიონი კაცი ცხოვრობს, ისედაც პატარა კუნძულოვან და მჭიდროდ დასახლებულ ქვეყანაში საერთოდ არარსებობს ადგილი სადაც მთელი ქვეყნის ნაგავი ერთად იყრიდეს თავს. უფრო მეტიც ტერიტორიის გასაფართოებლად ნაგვისგან აკეთებენ ხელოვნურ ხმელეთს.

იაპონელები ნაგავს მეორადი დანიშნულებით იყენებენ . პირველ რიგში ქუჩაში , საზოგადოებრივ ადგილებში , დიდ სავაჭრო ცენტრებში ყველგან დგას ნაგვის სხვადასხვა ურნები , რომლებიც სპეციალურად განკუთვნილია სხვადასხვა დახარისხებული ნაგვისთვის. მაგალითად პლასტმასის ბოთლები ერთ სპეციალურ ურნაში თავსდება , ალუმინის ქილები ერთ ურნაში , ქაღალდის ნივთები ცალკე , შუშის ბოთლები ცალკე და ა.შ. პლასტმასის ბოთლების გადამუშავების შემდეგ იაპონელები აკეთებენ სპორტულ ტანსაცმელს , სკოლის ფორმებს , საკანცელარიო ნივთებს , საოფისე ავეჯს და სხვა.

გადამუშავების წინ პლასტმასის ბოთლებს რეცხავენ , ასუფთავებენ და იყენებენ დანიშნულებისამებრ. მაგალითად ერთ ერთი იაპონური კომპანია შუშის ნაგვისგან აწარმოებს ქუჩის მინის ფილებს. აგრეთვე შუშისგან აკეთებენ ერთი სერიის ფოტოაპარატებს რომელიც შედარებით იაფი ღირს , მსგავსი ფოტოაპარატები იაპონელებში დიდი პოპულარობით სარგებლობს.

ყველაზე დიდი შოკი ნაგვის გადამუშავების არის ქალაქ კავასაკიში სადაც უშვებენ ხარისხიან საპონს ცხიმისგან , რომელიც რჩება რესტორნებში კერძების მომზადების შემდეგ , კაფეებში , სკოლის სასადილოებში და ა.შ. როგორც ამბობენ ძალიან არომატული სურნელება აქვს.

http://iaponia.wordpress.com/2010/04/19/%E1%83%9C%E1%83%90%E1%83%92%E1%83%90%E1%83%95%E1%83%98-%E1%83%98%E1%83%90%E1%83%9E%E1%83%9D%E1%83%9C%E1%83%98%E1%83%90%E1%83%A8%E1%83%98/

Japan

In Japan are man-made islands. These islands are made with conservation of dust. The man-made island was built from 1966 to 1981. The whole island is 436 hectare. On the island are hotels, universities, parks and some cafes. There is train for tourists, they can see the island.

Another man-made island was built from 1987 to 1989. There is airport. It is 2 km long. It is also made with conservation of dust.

In Japan in the street are different dust-bins.

These dust-bins are for paper, plastic, glass, plastic bottles and cans. Japanese recycle dust and made tracksuits, uniforms for schools, furniture for offices and e. t. c.